دوبیتی : غریق
ابرهای سیاه از آسمان می بارد
با صاعقه ای سرخ بر آب می تازد
دریا به خروش آمده ، امواج و صدا
دستی اندرون آب ، لبی می نالد !
نظرات ()
دعوت
همراه من باش !
شب درازی پیش روست
همسفر !
کوچ پاییز
پاییز نمی رود
کوچ می کند به دیاری
که تمام میشود
در غروب آن
تابستانی !
بنویس !
بنویس !
نه با قلم ...
با قلبم ،
آکنده از جوهر خون است
سرخ !
بنویس :
با تو سبزم ...
اثری از " دگا" نقاش فرانسوی
آزادی !
گرمای دلچسب و خورشید آسمان پاییز
دراز کشیده به ناز بر بستر داغ آغوش ما
موهای تو در شانه های نرم دستان من
قلبت می طپد هراسان روی قلب ناآرام من
لبهایمان نگاه می کنند به خواهش چشم
خورشید جسته از سرما در آغوش ما
زنجیر دست هایمان چسبیده محکم به هم
آزادیم و قانع به عشقی چنین در اسارت ما !
نقاشی زیبا از استاد رسول ساجدی
اثر هنری از : استاد رسول ساجدی
یه حرفایی ...........
گئتمه ( دوبیتی تورکی )
گئتمه ( نرو )
گئدیرسن باخ دالینجا گوز یاشی گور
ییین گئتمه تلسمه گل منی گور
اوره ک یانماخدادی هیجران داغینا
دایان بیر گل آغارمیش بو باشی گور !
خوب میشود!
چه خوب میشود دنیا تمام شود
چه بهتر که همه چیز فنا شود
زیر و رو بشود جهان شر و پلید
چه زیباست گناهان ما نهان شود !
زمستان در دیار ارسباران ما ( دوبیتی )
پیک سرما هم رسیدبابرف و بادی سرد
چادر سرمانشینان دید دریک خاک سرد
شبنم یخ بسته ریخت از دیده و نالیدباد
کودکی زیرگل یخ خفته بود با آه سرد !
سخن دل ...................
از نابودی دنیا نترسیم ، عشق حرف اول را میزند این دمی که بجاست !
هرکسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من
سلام ............ صبح بخیر همه
اولین برفی که از دیروز میبارد زیبا نیست !
از پارسال تا امسال اوضاع جوی به نحو چشمگیری تغییر یافته و همه چی درهم برهم شده است . خشک شدن دریاچه ارومیه ، و گرد و غباری که در طی جریان زندگی چون نفسی سنگین با ما بود و رفتن به دل طبیعت آلوده هم چاره ساز مشکل ها نشد که هیچ ، دردی به دردمان افزود . در خانه ماندن توصیه رسانه ها به مردم ، بخصوص پیرها ، کودکان و بیماران قلبی بود . شدت یافتن بیماری های خانگی ، موجب رواج بیماری های روحی شد و روانپزشکان دوباره توصیه کردند به دل طبیعت حتی اگر آلوده هم باشد پناه ببریم و بغض خود را با خالی نمودن فریادی درمان کنیم . از دیروز که برف میبارد و لحظه ای آرام نگرفته این آسمان مصیبت زده ، هیچ هیجان و شادی ای به همراه نداشت . پسرم علیرغم سال گذشته که اصرار میکرد باهم بریم حیاط و برف ها را تل کنیم و آدم برفی درست کنیم و بعد گلوله های برف را به سرو روی هم بزنیم ، حرفی نزد و اصلا اشاره ای هم نکرد . از اینکه او از دنیای کودکی اش اینسان وداع میکند دلم گرفت . رفتم حیاط و به تنهایی برای دل خودم و به یاد کودکی خودم ، برف ها را روی هم گذاشتم و آدم برفی ساختم . آدم برفی ای که پایی برای دویدن و دستی برای تکان دادن و زبانی برای حرف زدن نداشت اما انگار با من حرف میزد و از درد و رنج مردمانی سخن میگفت که مدتهاست دلشان مرده و در سرمای یخی روزگار دلشان فقط یک سرپناه گرم میخواهد . جوابی نداشتم . خودکارم را بیخ گوش آدم برفی فرو بردم و برگشتم . یادم رفته بود برای اون از سنگهای ریز باغچه دو تا چشم بذارم . ازبی توجهی خودم بدم آمد . آدم برفی انگار مرده بود .........................................................
زمستان هم زمستان های قدیم !
اندوه پاییز
کوله بار بادپیری اند
مامور و معذور
نعش خشکیده برگ ها
در گور خاکی سرد
مردن درختان را نظاره نکرد
هیچ بهار و تابستانی
اندوه پاییز را پایانی نیست
زمستان زودرس
زمستان
پاشنه ی گیوه هایش را
ور کشیده است زود !
بچه هایی هستند
در کفن های سفید
که کابوس تابستانشان
تمام نشده است
هنوز !
سرما
بر نوک درختی سپیدار
پوشیده از برف
کلاغی سیاه
می خواند قار-قار
از سرمای روزگار
بیزار !
صبح بخیر .................
بیا !
می خواهم زودتر بیایی
با گرمایت !
کولاک عجیبی ست
در دل من ...
خورشیدی دیگر
در کار نیست .
هنوز پایان دنیا نیست !
نشت حس
بعد ازاین
به تو فکرخواهم کرد
با منطق !
نه با دل
که با مغز ...
نشت احساسات
جان عده ای را گرفت !
شایعه روز
همه از نابودی زمین حرف میزنند
نابودی دنیای خاکی خودشان
هیچکس خبرندارد
از زوال ناپذیری دنیای دل ما ...
که تا ابد پابرجاست !
نقاشی از دوست خوبم : فاطمه شامی زاده ( طبیعت بیجان )
سحریز یاخشی اولسون
ازپاافتاده
راه سختی را برگشتم !
تمام صخره ها را
یکی یکی
و عقب - عقب
که دو تا دوتا پریده بودیم آنها را
هرآنچه که دل سپردن بود
و شوریدگی
به سختی دل کندن
تقسیم کردم !
کوهها را
گلزاران
بیشه ها
ابرها و باران را !
چشمه های جاری
خنده های شادی
گریه های تاریکی
و سهم تو را
از دو دنیای تو دادم .
تو با آن همه تقسیمات
و من با این همه نفس بریدن ...
اما خورشید گرم را
به تمامیت عالمتابی اش
تقدیم دنیای تو میکنم
من گرمایم را هنوز دارم !
در دل سوخته ام ...
آتش بس !
دیگر از خندیدن خسته شدم ...
آتش بس !
یادی از بزرگان
اعتماد
قلبم
اعتماد را
یادگرفت
از قلم
وقتی فقط
از تو نوشت !
برای
دیدن تو
ناگزیر از
خطای دیدم !
بر بستر ساده و ساکت قلبم
خط های سیاه راه راه میکشم
اینبار میخواهم به راستی
گول قفس را نخوری !
خداحافظی
خداحافظی
همه می روند من هم میروم
سالها می گذرند من هم میگذرم
فصل ها پشت سرهم همچنین عمر
خاطرات می مانند من هم میمیرم !
واژه های خاکستر
واژه های رام و دست آموز من
جملگی از رفتنت عاصی شدند
قدعلم کردند و شوریدند به من
همگی از دست من شاکی شدند
واژه های عاشق و شفاف من
بی تو خاکستر و هم خاکی شدند
از گریبانم گرفتند و شدند آویز من
رد پایت خواندند و حالی شدند
جمله ها و کلمات آبی چشمان من
در برابر سکوت گنگ من جاری شدند
حرف ها و پاسخ من در دلم
بغض و اندوه پریشانی شدند
واژه های آتشین و داغ من
تا ابد خاموش و سرمایی شدند
حسرت سوختن ، تماشاگاه شد
شعله ورگشتند ببین راضی شدند !
براستی مقصر کیست ؟ ... با اعلام مرگ دانش آموزانی که براثرسوختگی درگذشتند
با یادی از گذشته .........
گذشته
چه روزهایی ! همه رفتند
همه از دست ، همه از دست !!
چه دمی که تند رفتند
همه چون باد ، همه چون باد !!
چه صباحی به نفس های پریشان
همه از یاد ، همه از یاد ...
چه ورق ها که سفید و خالی
همه پاره ، همه پاره
همه حرفها ، خون دل شد
چه سخن ها ... چه سخن ها
و سخن ها به شرارش
همه برباد ، همه بر باد
چه قماری شدی ای عمر
همه باخته ، همه باخته
چه گذشت از سرمان ؟!
وای گذشته ، وای گذشته !
توصیه شبانه ...............
فصل هرزه
زیادتر از برگ های زرد پاییز است
عشق لومپنی درختان هرزه ی فصل
که سه ماه به سه ماه
جامه درایی می کنند آنها .
رفتگر پیر نارنجی پوش
سالهاست که
یکدست لباس می پوشد
در سیاهی شبهای بی رونق !
صدای باد
باد
نگاه می کرد خود را
در آبی راکد
موجی سبک
روح آن را شکست
صدای باد
مجروح شد !
مساوات
قساوت عجیبی ست
در نگاه تو به من
و عدالت عجیبی ست
درنگاه من به تو !
از این همه قضاوت برابر
جای چشمهایم را با هم
عوض می کنم !
گمشده ( داستان کوتاه )
زن روی تخت ، به زن درآینه نگاه می کند و برایش لبخند میزند . زن در آینه ، لبخند نمی زند و مات و مبهوت به زن روی تخت نگاه می کند . آنقدر خیره که ، بالاخره اشک او را در می آورد . بعد با لبخندی براق در قاب آینه ، دل مرد ی را می زند که تازه ازحمام بیرون آمده و موهایش را با حوله خشک می کند . با وجود مرد مقابل آینه ، زن روی تخت ، خود را گم میکند ! .....................................................................................
گرامیداشت
سالروز تولد احمدشاملو گرامیباد ...
وصیت !
اظهارهمدردی با بچه های سوخته در یکی از مدارس آذربایجان
حقیقت عشق
در عشق حقیقی ،
روح است که تن را
در آغوش می گیرد !
" نیچه "
می روم !
می روم بی توشه و اندوخته ای
می روم بی فکر و هر اندیشه ای
غار امن و گرم ما ویرانه شد
می روم بیجان و بی جانانه ای !
تاریکی
صدایت میزنم دیگر ندایی نیست
به هر در میزنم دیگر دری هم نیست
سحر تاریک گشت از بار اندوهم
که دیگر در قلم تاب و توانی نیست !
بدون شرح !
گرامیداشت روز دانشجو ( 16 آذر)
امروز ، روز خجسته ای در تاریخ کشور ما است .
شانزده آذر ، روز دانشجو بر تمامی دانش پژوهان متعهد
و اندیشمندان علم و روشنی ها ، مبارک و فرخنده باد !
زگهواره تا گور دانش بجوی !
دو بیتی
راستی اگر من رفته ام
راستی اگر من مرده ام
گویندکه عاشق زنده است
پس من چرا بازنده ام ؟!
سحریز یاخشی اولسون
میدونم : دل نباید بست !
ماه کامل نمی شود !
نقدی بر کتاب :
" ماه کامل می شود "
اثر : فریبا وفی
*******
ارزیابی شخصیت بچه های سال 1340-1350 کار پیچیده و دشواری است . نسلی که مهم ترین حوادث تاریخی و اجتماعی از زندگی او گذشت و چون سیلابی همه را غربال کرد . این نسل کمتر روی آرامش را دید و در پی آرامشی ذهنی بعدها دچارمشکلات عدیده ی روحی شد که انکار ناپذیر است . البته و صدالبته راه درست فقط یکی است ولی هزاران راه را رفتند و امتحان کردند و سرخورده و بیمار برگشتند . آدرس راه درست در خم تاریخ بن بست بود. حکایت نسل ماست که آخر هر ماه هم کامل نمی شویم و در اول هر ماه به چشم خیلی ها دیده نمی شویم مگر خیلی نازک و تیز چون داس که تاریکی آسمان ها را درو می کند انگار ! متولد خرداد ماهم .............. درست اواسط آن . یعنی هرآنچه یک خرداد ماهی دارد من در هسته ی اولیه اش به تمام و کمال دارم . نه اولش هستم کال و نه آخرش ته مانده . هسته ی درونی خرداد ماهم . و در پاییز نطفه ام بسته شده به این ترتیب ! متناقض و چند شخصیتی و بی ثبات . این مطلب را در اینترنت خواندم و در کتابی که در باره متولدین این ماه نوشته بودند . برداشت کردم که با رفتار و کردار من می خواند و مغایرتی ندارد هیچکدام از آنها با ذهنیت من .از این که میتوانستم خودم را در چند سطر و چند صفحه خلاصه کنم بدم آمد ولی بالاخره قبول کردم که شاید چند لغتی هم شاید نباشم . کاری به شهرنوش و راوی و بهادر و استاد ندارم چون همه در وجود من به نوعی هستند و زیست می کنند مثل هزاردستان ! تعجب نکردم ! همه می توانند درون من زندگی کنند جز خودم !! خودم لاک خودم را نمی پسندم و مدام چون اسبی رام نشده جفتک پرانی میکنم . البته دیگران چنین می گویند و الا هیچکس دوست ندارد اسم حیوان نجیب یا نانجیبی را روی خودش بگذارد . یا شاید خرس ! که با تمام بزرگیش شاید یک پشه ی کوچک زیر جلدش برود و دیوانه اش بکند . یا بهتر بگویم : دوستی خاله خرسه شاید . خیلی اوقات دوستی ام ، دوستی خاله خرسه هست !! چون یادنگرفته ام دوست را چطور توی دستانم نگهدارم و با بعضی ناشیگری های غیر منطقی که حتما جزو خصایل درون منست و خودم در بروز آن نقشی ندارم ، سنگ میکوبم روی سرش و حساب دوستی را می رسم . از هزار تا دوست که داشتم فقط انگشت شماری مانده اند که شاید آنها هم در طالعشان بوده با چون منی باشند و الا حساب آنها را هم میرسیدم . !!! که اینها دلیل مبرهنی بر صحت گفتار م است .
عاشق سفرم ! اما تابحال به جاهای دور نرفته ام که آرزویش به دلم مانده هنوزم . اما سفری که خودم به تنهایی رفتم و تجربه کردم خیلی جالب و عجیبه . سفری که دیگران بار منو به دوش کشیدند و از آنجا برم گرداندند . سفری که حالا هم مزه اش زیر زبانم به شیرینی میزند . دقیقا یادمه :یک سفر شخصی و کاملا روحانی بود . مثل سفری که درویش ها به آن اعتقاد زیاد دارند و در بعضی جاها که ادعا می کنند رفته اند ، خنده ی عده ای بلند میشود و پشت سرش میگویند : یارو قاطی کرده انگار ! و می خندند دوباره و بر صحت عقل خودشان شکرگزاری می کنند .
: در کلاس نقاشی بودم و تا حدودی خسته . چشمهایم باز نمیشد . نه ! نه !! خسته نبودم ، یادم آمد که خیلی هم سرحال بودم چون بنظرم آن کاری که سوررئال می نامدش و بنظرخودم شاهکاری محسوب میشد ، خلق کرده بودم و از این که با فارغبالی کارکرده و در عرض یک ساعت تمام کرده بودم یک حس خوب و خوش رهایم نمیکرد . باخودم گفتم چند پله برم پایین و به بچه های دیگر سری بزنم ببینم آنها کارشان چطور پیش رفته و یک گپی هم بزنم . هنوز یک ساعتی مانده بود تا وقت کلاس تموم بشه . رفتم سراغ خانم ........ از جایش بلند شد و گفت : خوشحالم از دیدن شما . بیا یه نظری به کارم بکن ببین خوبه ؟ دیدم و گفتم : خوبه اما هنوز خیلی کار داره ! ازش پرسیدم وقت های دیگرش را در خانه چطوری سپری میکنه ؟ توی خونه هم کار میکنه یانه ؟ منظورم نقاشی بود . گفت :آنقدر مشتری دارم که اصلا وقت نمی کنم به نقاشی فکر کنم . کار اصلی من انرژی درمانی هست . گفتم : وای ! چه خوب ....... منم مدتیه دراین مورد یه چیزایی میشنوم ولی نمیدانم چندو چون قضیه چیست و چه مبحثی هست . میشه بیشتر اطلاعات بدی در این مورد که خیلی مشتاق دانستنم . گفت : دست راستت را بده به من ! و بعد با حرکتی سریع دستم را گرفت و نگهداشت توی مشتش . دستش بزرگ و قوی و کشیده بود . نبضم را گرفت و گفت : الان حالت خوبه ؟گفتم : آره ! از این بهتر نمیشه !! گفت : حالا چشماتو ببند و به هیچ چیز فکرنکن لطفا . با نوک انگشت دست دیگرش کف دستم را قلقلک مانندی میداد و زیر پوستش چیزی را انگار جستجو میکرد . چشمم را کاملا بسته بودم و منتظر بودم بریم باهم به درون من . خودش گفت آماده باش باهم به سفری بریم !!! بعدگفت : سابقه بیماری قلبی و غیره که نداری ؟ گفتم : بیماری غیره دارم اما قلبی ندارم . و خندیدیم هر دو . گفت : پس حالت خیلی خوبه !!! دستم توی دستش یه جوری شد . درون دستم مثل اینکه باران و برف میبارید و باد میوزید . ذره ذره احساس کردم بدنم هم گرم میشود و گرما چون ره گم کرده ای نمیداند در کجای تنم آرام و قرار بگیرد . می دوید توی سرم و بعد سریعا می آمد توی گلویم و سرم و بعد می آمد توی قلبم و در می رفت توی پاهایم . زانوهایم لرزید و سردردم شروع شد . فقط توی دلم گفتم کاش بگه تموم شد و چشماتو وا کن . از اینکه حرفش را بزنم زمین و سر خود چشمامو باز بکنم خجالت می کشیدم . دستم با وجود اینکه توی دستش بود اما حس نمیکردم . ناآرامی وجودم را در بر گرفته بود و به یکباره خودمو از دستش خلاص کردم . بعد الکی خندیدم و گفتم : اینا یعنی چی ؟ چکار کردین ؟ تمام بدنم یه طوری شده بخدا .
گفت : از مقدمات فرا درمانیه . برای جستجو ی درد درتمام تنت و وجودت . اگر مشکلی خاص داشته باشی خوب میشی . باور نکردم و و آمدم بالا در جایی که قبلا کار میکردم . استاد به کارم زل زده و فکر میکرد . منم به گفته ی خانم ........ فکر میکردم که چند لایه حفاظتی داره و تا لایه پنجم پیشرفت کرده به نحوی که میتونه بیماری دیگران را بگیره و به خودش منتقل کنه و از خودش رد کنه بره بعدا ! بدون اینکه به خودش صدمه ای برسه . البته اگر این حرفارو قبل از انجام عملیات می گفت میترسیدم و نمیگذاشتم منو موش آزمایشگاهی بکنه . استاد خندید و گفت : داشتین فال می گرفتین اونجا ؟ ............ یارای جواب دادن نداشتم . فقط گفتم : استاد من حالم خوب نیست اجازه میخوام زودتر برم . و بدون اینکه منتظر جوابش باشم از کلاس خارج شدم . تا برسم خیابان حالت تهوعی منو در برگرفت و خوشبختانه در جوی ، آبی روان بود . چندبار عق زدم در آن که ماشینی نگهداشت و راننده گفت : خانم حالتان خرابه برسانم بیمارستان ؟ گفتم : بیمارستان نه . خانه ام .... بچه هام ... لطفا زود باشین . نایلون پالت را درآوردم و گرفتم جلوی دهنم . سوار که شدم و بدنم که تلو تلو میخورد ، درد را با تمام وجودم بالا می آوردم و دوباره از نو شروع میشد . راننده ترسیده بود و می گفت ک مطمئنید آدرس را درست گفتین ؟ و من در جوابش گفتم : اگر میترسه بمیرم همانجا پیاده ام کنه و بره . گفت : خانم ببخشید منظورم این نیست تا دم درتان حتی میبرم . آخه حالتان خیلی بده . در گوشی همراهم به دخترم گفتم تا برسم خانه برایم آب قند درست کنند و تویش عرق نعناع و کاتوتی هم بریزند که فشارم افتاده و الانه که میمیرم . دخترم چیزی گفت شبیه دعوا که رفته ام کلاس و با بوی رنگها و تربانتین خودمو بیمار کرده ام باز .
راننده آمد درون کوچه و درست مقابل خانه ام ماشین را نگهداشت و من با قدی خمیده وارد راهرو شدم . انگار قدم را از وسط بریده و وارونه - وارونه روی هم گذاشته بودند . پله ها را تقریبا خزیدم و و از فرط گرمای درون لباسهایم را در آوردم پله به پله .... ! میسوختم و یخ میزدم دوباره . ( چله زمستان بود ) و بعد افتادم روی زمین . دخترم دولیوان آب قند درست کرده وبا کدئینی داد دستم . غر میزد که چرا رفتم کلاس با آن سردرد ؟ دو لیوان را سر کشیدم و بعد به راستی مردم ! ............ روی زمین بیحرکت بودم ولی خودم بالای سرم بودم و در کنارلوستر سقف به خودم که روی زمین افتاده بودم نگاه میکردم و بچه هام و مادر شوهرم تکانم میدادند به تندی و گریه میکردند . از آن بالا داد زدم : زنگ بزنید باباتون بیاد مرا ببرد یه جایی . من مرده ام ! انگار صدایم را شنیدند و زود زنگ زدند . همسرم در عرض چند دقیقه آمد و منو کشان کشان از پله ها پایین بردند . همسرم خجالت می کشید پیش مادرش منو تو آغوشش بگیره و ببره بذاره توی ماشین که دم در نگهداشته بود . خودم هم به دنبال خودم به آرامی حرکت میکردم و عرق صورتم را پاک میکردم . صورتم یخ زده بود آخه مرده بودم . همسرم به تندی گفت : بازم رفته کلاس و با بوی تینر و هزار زهرمار سرشو و خودشو کشته ، آمده خانه . و شروع کرد به بدوبیراه گفتن به هنر و کلاس و غیره که از ترس داد و بی داد او انگار به خودم آمدم و زنده شدم . من نباید بدون اجازه ی او حتی می مردم . رفتیم اولین اورژانس سر راه که گفتند فشارش خیلی بالا رفته و باید خوشحال باشین که شاید مرده بوده و دوباره با معجزه ای زنده شده ............ مادرش سر نماز بوده ! اگر دیر می آوردین رفته بود . زیر سرم خوابم برد و نیمه های شب در منزل و کنار همسرم بودم . همسرم گفت : تا مدتی حق نداری کلاس بری . مردم از دست شماها .
فردا که رفتم کلاس ! استاد گفت : حالت خوبه تو ؟ دیروز رنگت حسابی پریده بود ، نه ! نپریده بود قرمز شده بود . انگار آتش گرفته بودی . گفتم : استاد تو هم با این هنرجویانت ! یه بلایی سرم آورد خانم .......... که ! و از اول تا به آخر گفتم هرچی دیروز سرم آمده بود . گفت : بابا ، اون فالگیره !! و خندید و گفت : میتونی ازش شکایت بکنی اما چون موضوع در کلاس هنری اتفاق افتاده و این به دور از اخلاق هنری است بهتره منصرف بشی و اونو ببخشی . تقصیر خودته دستتو میذاری تو دست همه !! و زود اعتماد میکنی به همه .... گفتم : استاد ، چه شکایتی ؟ دوباره علاقمندم بقول اون اسکن بشم و بمیرم واقعا . کارش خیلی درست بود . گفت : آرزو بر جوان عیب نیست ! حالا تا نمردی برو اون تابلوی خودتو ببین و بگو عنوانش چی میتونه باشه . به تابلویی که دیروز تمام کرده بودم انگار از نو نگاه میکردم . گفتم : استاد ، " ماه کامل نمیشود " را دوست دارم عنوان این کار بکنم ....... استاد گفت : نمیتوانی برای امتحان کردن خودت ، یکی دیگر را وارد بازی بکنی !
ادامه ندارد .................
بدون شرح !
اثر هنری از : پابلو پیکاسو
عشق را ..............
عشق را با کفر و ایمان کار نیست
عشق راباجسم و باجان کارنیست
عشق درد و درد می جوید مدام
عشق را با صاف درمان کارنیست
عشق را با می پرستان کارهاست
عشق را با غیر ایشان کار نیست
عقل مخموراست و ما مست وخراب
زاهدش در بزم رندان کار نیست !
از دیوان :
شاه نعمت الله ولی
از مولانا
تماشا کنیم !
روی دو دیوار : ( داستان کوتاه )
زن به گل شمعدانی پشت پنجره آب میداد که آنها را دید . روبروی هم ، روی دیوار مشترک همسایه و خودشان ایستاده بودند و با چشمهای زرد به هم نگاه میکردند . گربه ها رنگ موهایشان سیاه زاغی و پشمالو بود و از دور به ببری شبیه بودند که از فرط خشم بدنشان باد کرده بود . هر لحظه آماده بودند به هم بپرند اما در حرکاتشان بسیار تمرکز میکردند و عین جنگجویان سامورایی فقط سرو گردن تکان میدادند . انگار یک لحظه باهم میخواستند به تفاهمی برسند اما زود پشیمان میشدند و دوباره دم هایشان را در هوا چون شلاقی می چرخاندند و از هم رو برمیگرداندند . مثل اینکه سالهل از هم قهر بودند و کدورت داشتند . زن آرام ایستاده و حرکات آنها را می پایید . میخواست تا آخر صحنه را ببیند . گربه سمت راست بزرگتر از دیگری بود و مثل رطیلی چنبر زده و آماده هجوم بود و آن دیگری پا پس میگذاشت تا فرار کند اما انگار میخکوب شده بود و نمیتوانست در برود . زن آرام رفت و دوربین را آورد . میخواست هفته بعد در یک مسابقه عکاسی شرکت کند و ابن سوژه برایش جالب بود . موهای سیاه گربه ها سیخ شده و دماغشان را به هم می مالیدند که شوهر زن آمد برای ناهار . جواب سلامش را زن با اشاره ی سر داد و انگشتش را روی لبانش گذشت تا مرد سرو صدا نکند . مرد از دیدن زن که داشت از پشت پنجره چیزی را تماشا میکرد و سرخ شده بود ناراحت شد . گفت : لااقل چادر سرت کن . می بیننت از بیرون ! زن گفت : میشه لطفا بذاری یه عکس از اینا بگیرم برای مسابقه ؟ طولی نمیکشه فقط منتظر فرصت شکار یک زدو خورد جالبم . هیچکدام پیشدستی هم نمیکنه .
مرد گفت : چایی هست ؟ ناهار آماده هست من بخورم برم تعمیر ماشین که دیروز زدم به مینی بوس ؟ زن گفت : فقط یک لحظه ! الان دعواشون تمام میشه نمیتونم عکس بگیرم . مرد عصبانی شد و زیر اجاق را روشن کرد تا چایی را گرم کند . بعد رفت از یخچال غذای سرد دیشب را آورد و با حرص روی میز گذاشت . زن نه میتوانست از گربه ها که هردم خشمشان شعله ور میشد دل بکند و نه حرکات عصبی همسرش را تحمل بکند . با حالتی خشمگین برگشت و رو به مرد گفت : حالا نمیشد یک ذره صبر کنی من کارمو بکنم ؟ چرا همه چی رو به هم میزنی ؟ مرد آمد جلو و از بازوی زن کشید و داد زد : حالا بدهکار هم شدم ؟ این چه وضعی ست ایستادی و بیرون را دید میزنی ؟ و زن را کشید طرف خودش و هل داد به سمت دیوار . دوربین از دست زن افتاد و به دیوار خورد .
گربه ها در رفتند !
صبح بخیر
شیفتگان پرواز را ،
میل به خزیدن نیست!
غروب دیروز و امروز
دلم میخواهد در سرمای گزنده ی کوه خودم را به دست بادی بسپارم که سمت و سویی ندارد . میخواهم در سرگردانی خودم اسم کسی را فریاد بزنم با بغض و به داد کبوتری زخمی برسم که در میان برگهای خشک باغچه افتاده و با بالهایش روی خاک می لنگد .دلم میخواهد اماپاهای دل افلیجم از جا برنمی خیزد حالا . غروبی دیگر از کوه ها و باغچه ها گذشت ......
نکته !
جامه غم
اندوه مرا
آسمان می پوشد
شب ها !
و اندوه تو را
من ،
روزها !
از راهی دور
بر تو چون ساحل آغوش گشودم
در دلم بود که دلدار تو باشم
وای بر من که ندانستم از اول
روزی آید که دل آزار تو باشم !
فروغ فرخزاد
سنجد ( برگرفته از وبلاگ آقای حسن ذوالفقاری ) ......... TARA
سحریز یاخشی اولسون یئنه .................
مردان کودک ( داستان خیلی بلند ) !
دیروز که تعطیل بود یکی از دوستان بسیارنزدیک همسرم آمد برای دیدن ما . مادرش دقیقا یادم هست روز تولد من درگذشت : خرداد ماه امسال . تا دیروز خبری از ایشان ، ازآنموقع که در تدفین مادرش دیده بودیم ، نداشتیم . از اینکه او به دیدار ما آمده بود شرمنده شدیم . تا نشست و دوباره از مادرش یاد کردیم و رحمتی فرستادیم گفت : آره دیگه ، من مامانم مرده و باید ناز منو بکشید از این به بعد ! و به صدای بلندی خندید و گفت : جالبه ! آقا مسعود هم دوسه ماه پیش مادرش فوت شدن ! اون وضعش خیلی خرابه . هنوز نتونسته با قضیه کنار بیاد . هنوزم تا کلمه مادر گفته میشه گریه میکنه و میگه : کاش مادرم 6-7 سالی بازم زنده بود . وقتی بهش میگیم تو خودت 50 سالته و این حرفا از مردی به سن تو بعیده میگه : اگر این مدت هم زنده بود من یه کم بزرگتر میشدم و مشکلی از لحاظ کودکی نداشتم . !
دوست همسرم که این را که گفت دوباره خندید و خندید .
همسرم که رفت میوه بیاره ، دوستش با گوشه شال گردنش اشک چشمانشو زود پاک کرد و گفت : امروز هم هوا خیلی گرمه ، عرق آدمو در میاره !
بیرون برفی شدید میبارید هنوز از دیروز ...
شب زنده داران
وقتی فقط برای یک فردا
خورشید سرد را در آغوش گرمت
به آتش می کشی
در دره زرد تنهایی
برازنده چشم من نیست
خواب !
می افروزم فانوس گرم ماه را
برای روشنی راه تو
تا سحر
بیتاب !
دوبیتی
از بس که برآورد غمت آه از من
ترسم که شود بکام بدخواه ازمن
دردا که زهجران تو ای جان جهان
خون شددلم و دلت نه آگاه از من !
شاعر : نمیدانم
شکوه : عراقی
شکست عهد مودت نگار دلبندم
برید مهر و وفا یارسست پیوندم
به خاک پای عزیزان که از محبت دوست
دل از محبت دنیا و آخرت کندم
اگرچه مهر بریدی و عهد بشکستی
هنوز بر سر پیمان و عهد و سوگندم
به خاک پای تو سوگند و جان زنده دلان
که من به پای تو در مردن آرزومندم
به خنده گفت : عراقی از این خطربگریز
کجا روم که به زندان عشق دربندم !
: عراقی
فقط نیم بیت سوال !
عمر من !
مثل پت پت کردن شمعی بود
که رفته رفته خاموش میشد
قلب من
دیشب !
جان در می آمد از روحم
بال و پر زنان !
شاید یک ثانیه هم نشد
شاید کمتر !
آنقدر خسته بود شانه هایم
که انگاری خوابی گران ربوده بودم
از حساب بی کتاب زندگی !
صبح که در آینه میدیدم خودرا
چشمهایم مست مست بود
از یک قطره شراب تلخی که
چشیده بودم از دستان مرگ
تنها یک دم !
روز بخیر
به دنبال کمک رسان ...............
سپیده !
داستان کوتاه : ( موسیقی لایت )
برخلاف همیشه که بچه هایم با وجد و نشاط ، باریدن باران را اعلام می کردند و برای تماشا پشت پنجره به صف می ایستادند ، اینبار همسرم بود که تا از سرکار به خانه برگشت با شعفی بیسابقه داد زد : بارون میباره !! ... بیا ... بیا گوش کن .
بچه ها رفته بودند خانه ی خواهرکوچکترم و نبودند به صدایش ، صدایی بدهند . سری به اطاق خواب زد و دید که سرم را قاطی گوشهایم فشارمیدهم . گفت : بازم سرت ، سربه سرت گذاشته ؟ ... یه کم صبرکنی میام پیشت ! برایت یک آسمان باران آورده ام گوش کنی . آرام بخشه ! و رفت انباری تا لباسهایش را عوض کند . قدم هایش را آهسته کف اطاق می گذاشت . میدانست سرو صدای زیادی سردردم را بدتر می کند . هدبند سیاهی روی چشمم گذاشته بودم تا نور اذیتم نکند . کوچکترین نوری دراین مواقع مثل سوزنی بود که در مغزم فرومیرفت و در می آمد . از گوشه هدبند به پنجره بالای سرم نگاه کردم . هوا گرفته و ابری بود اما قطره ای باران نمی بارید . تعجب کردم از احساساتی شدن بیموقع او . هرموقع که بارانی می بارید یا برفی ، میگفت : ای بابا ! شماها چه خبرتانه احساساتی میشین با دیدن باران ؟ یکی سوت میزنه ، یکی گیتار و دیگری تارش را . و یکی هم که دیوانه میشه و میره زیر باران خیس میشه و سرما میخوره . منظورش از دیوانه من بودم .
سرو صدای قاشق و چنگال از آشپزخانه مثل نبرد دو نفر شمشیرباز توی سرم بود . همسرم ناهارشو میخورد . گوشهایم را محکمتر فشردم و درد پیچید لای دندانهایم . دهانم کلید میشد رفته رفته . بعد رخوت عجیبی به تنم افتاد . اثر داروهای کدئین بود که پلک هایم را به هم میدوخت آرام . احساس کردم که آمد و در را بست و بعد کنارم آهسته دراز کشید . لب تاپ را باز کرد و فلش را نصب کرد . یک طرف گوشی هدفون را به یک گوش من و طرف دیگرش را به گوش خودش گذاشت . و گفت : حالا باهم میریم در حال و هوایی که دوست داری و لذت میبریم کنار هم . موسیقی لایته . همش باران میباره و صدای رگبار و رعد و برقه ..... تعجب من زیر هدبند سیاه برای او مشخص نبود . همسرم و این حرفا ؟ تابحال بقول خودش چنین " رمانتیک " نشده بود . دستم را توی دستش فشرد و گفت : بریم عزیزم و سرش را چسباند به سرم . سردردم کم شده بود از بس به رفتار او فکر میکردم .
باران ، با چکیدن قطراتی و دانه دانه شروع و بعد با صدای مهیب رعدو برقی به رگبار تبدیل شد . از دور می آمد و در نزدیکی گوشم رد میشد و به گوش همسرم میرفت . یک موسیقی بی کلام سه بعدی بود و واقعا لذت بخش و آرامش دهنده . خنده ای ملایم بخاطر شور و شوق او وجودم را فرا گرفت . مثل کودکان شده بود . خودش را نزدیکتر کرد و گفت : ببین ! ببین سنگها چطور زیر باران صدا میدن و زمین چقدر تشنه ی آن است و به جانش می کشد تمام آب را ؟ و من و تو هستیم که می دویم تا خودمان را به خانه چوبی بین دره برسانیم و در آنجا پناه بگیریم .
و واقعا هم صدای دویدن دو نفر که با خنده می دویدند ، می آمد توی گوشمان . صدای خنده زن و مردی بود که گاهی هم پچ و پچ می کردند و یواشکی چیزی بهم می گفتند . شبیه صداهای ما نبود اما . ما اغلب دعوا میکردیم . آن دو ایستادند و ماهم انگار ایستادیم . چیزی را جستجو میکردند . همسرم گفت : گیره ی موهای تو گم شد ه از بس دویدیم . دارم موهاتو که خیس شده ، مرتب میکنم و من میگم : گیره ی منو پیدا کن ! یادگار اونه . گفت : نه ! اون خیلی وقته شکسته . گیره ای که من برات خریدم با نگین های کهربایی ... اونو گم کردیم . لطفا دیگه از قدیما حرف نزن . بذار راحت باشیم لااقل الان . در صدای همسرم انگار چیزی شکست . دستش را از دستم کنار کشید و آه اش را پنهان نکرد برخلاف سابق . صدها بار گفته بود حرف گذشته را نزنیم و من صدها بار قول داده بودم . الان زیر باران حس کردم صبرش به سر آمده و با گامهای آهسته دنبالم می آید . دستش را گرفتم و گفتم : بیا بریم تا سرما نخورده ایم . دستم را دوباره فشرد . زود می رنجید و زود می بخشید .
رسیدیم کلبه . مال ما بود . وقتی می رفتیم کوه می گفتیم : هرجا کلبه خرابه هست مال ماست و خدا سندش را به نام ما زده . و آنجا را برای روزهای پیری خودمان ، خانه سالمندان خودمان کرده بودیم . داخل کلبه سرد بود . با هیزم ها آتشی گیراند و لباسهای من و خودشو که کاملا خیس شده بود مقابل گرمای آن خشک کرد . بدنم یخ بسته بود . در آغوشش فشرد و گفت : چرا همیشه اینقدر سردی ؟ چرا همیشه انگار از زیر باران برگشته ای ؟ جوابی نداشتم . فقط به لباسهایم که بخار از آن بلند میشد نگاه میکردم . صدای عوعوی سگی از دور به گوش می رسید . همسرم گفت : نترسی ها .... این فقط یک صداست برای مهیج شدن صحنه ترتیبش را داده اند . نمی ترسیدم . گفتم : کاش همش گرگ ها می آمدن و .... همسرم گفت : باز یاد کودکیت کردی ؟ که از ترس گرگها خوابت نمی برد تا سحر ؟ همسرم چفت در را از پشت انداخت و گفت : حالا هیچکس نمیتونه بیاد اینجا . حتی گرگ ها . و خندید و آتش صورتش را سرخ کرد . هوا تاریک شده و صدای باران هم قطع شده بود . صدای غازهای سفید از آسمان به گوشمان رسید . داشتند به جای گرم کوچ می کردند . امسال سرما زودتر از راه رسیده بود . به او گفتم : بیا بریم بیرون و کوچ آنها را نگاه کنیم . گفت : بیا . هوا سرد بود ، خیلی سرد ، داشت برف می آمد . اولین برف در اواخر پاییز . دستم را گرفتم زیر برف و دهانم را بسوی آسمان باز کردم . یخ زدم کنار همسرم و سردردم بازهم شروع شد . با دستانم گوشهایم را محکمتر از قبل فشردم و گفتم : دیگر طاقتم تمام شده از درد . و نشستم روی زمین گل آلود و گریستم . دستش را دراز کرد بسوی دستم اما نمیتوانست منو که یخ زده بودم از زمین بلند کند . خودم از جا برخاستم به دشواری و اطراف را نگاه کردم . گوشهایم را آنقدر کشیده بودم که سرخ سرخ شده بود . در آینه می دیدم . در بسته بود و از همسرم خبری نبود . باید یک آرامبخش دیگر میخوردم . از اطاق خواب خارج شدم . او در سالن پذیرایی مقابل تلویزیون دراز کشیده و هدفون را به گوشهایش نصب کرده بود تا صدای ناله و گریه های منو نشنوه و همانجا خوابش برده بود از ظهر .
بیرون باران تندی میبارید و به پنجره میخورد .
یه حرفایی ...........
سخنی از استاد
عکسی از اطاق استاد شهریار
یکی - دو بیت شعر
به شب نشینی زندانیان برم حسرت
که نقل مجلسشان دانه های زنجیر است
×××
دلم دیوانه شد، ای عاقلان ، آرید زنجیری
که نبود چاره ی دیوانه جز زنجیر تدبیری !
ازکتاب سه قطره خون :
(صادق هدایت )
امروزهای من
درکوهسار گام برداشتیم
در گلزار گل چیدیم
احساس درون را گفتیم
بی دغدغه سخن گفتیم
در غم ، سوی هم آمدیم
در شادی به هم خندیدیم
وقتی عشق را زندگی کردیم
امروزهای من میشود
همه از آن تو !
سحریزیاخشی اولسون
سخنی از بزرگان
عشق ... بخشیدن است
هنگامی که فراموش کردن سخت میشود .
زمان
او هم برایم فیلم بازی می کند
مثل من که برای او !
زمانی در سیاهی
زمانی در روشنی .
از وقتی فهمیده ایم این را
دیگر چنگی به دل هم نمی زنیم
هیچکدام !
چه نواخته شود چهاربار
در ساعت چهار
یا صدها بار
در چهل سال !
از وقتی فهمید
با او نمی رقصم
با او نمی خوابم
با او نفس نمی کشم
با او آغاز
و با او تمام نمی شوم
لج کرد با من !
با نگاه زهره ترک شده ی من
نگاه عقربه ای او .
حالا هر وقت نگاهش می کنم
که صرفا عادتی هست فقط
برایم دمی تکان می دهد
رو که برمی گردانم
مکان را متوقف می کند
در قاب کهنه زمانه
پاندول طلایی ساعت دیواری
در دیواره ای شکست !
انگار
فهمیده است
برای پنهان کردن شکستگی
او را آویخته ام در آنجا !
روزبخیر
دختر دریا : ( داستان کوتاه )
نمیداند چرا قایقران او را به اینجا آورد . او که هیچوقت آرزویش را به زبان نیاورده بود . فقط در دلش تا میتوانست پنهان کرده بود . و از این سفر غیر منتظره متعجب بود . نکنه در خواب حرفی زده باشه ؟ مادرش می گفت که در کودکی توی خواب هایش حرف میزد . نکنه در دریای خواب آرزویش غرق شده و فریاد کشیده است ناخودآگاه ؟ خوابی که به دیدنش عادت کرده اینروزها و قایقران حتما بویی برده است که گاهی می گفت : دل من آنقدر به دل تو نزدیک هست که احساسش را به خوبی می فهمم و با نگاهی غمگین از دختر رو برگردانده بود که دوست داشت او را همیشه دختر دریا صدا بزند و آیا حالا او را به اینجا آورده تا از کابوس هایش برهاند؟ ...................
با قایقران در یک کلبه چوبی روستایی کنار دریا اطراق کرده اند و تمام شبها را به درخواست دختر گوش به امواج دریا سپرده اند اما نه دست در دست هم ، با فاصله ای که دختر از اول تعیین کرده بود .
نزدیکیهای صبح بود که قایقران سرش روی شانه اش خم شد و با تکیه بر دیوار خوابید . دختر رهسپار دریا شد . هوا هنوز گرگ و میش بود و صدای پرندگان از دوردست ها شنیده میشد . امواج به آرامی می آمدند و در خط خیس ساحل پشیمان شده و دوباره سرجای اولشان بر می گشتند . پاهایش تا زانو خیس شد . دلش خواسته بود کفش نپوشد . میخواست از نوک پا تا فرق سر رطوبت و بوی دریا را در خود بکشد و در درونش دریا را برای همیشه غرق بکند . دریایی که عمری غمگین در او زیسته بود و با تلاطم هایش قایقران را خسته کرده بود .
ماه نقره ای هنوز در سینه ی آسمان بود اما در سینه ی دریا دلش پارچه - پارچه میشد عین دل دختر . سپیده زد و اون هنوز همانجا بود . نمیتوانست از دریایی که رفته رفته بی تاب میشد و از امواجی که بدنش را احاطه می کردند و در آغوشش میفشردند دل بکند . صدای پرندگان در هم آمیخته بود و بالای سرش به شتابی عجیب پر میزدند . ذهنش در بین خط آسمان و آب چیزی را یا کسی را جستجو میکرد و احساس میکرد گاهی می بیند و گاهی گم می کند او را . زیر لب زمزمه کرد : پشت دریا شهری ست ... پشت دریا شهری ست که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است . قایقران می گفت : من از این شعر خوشم نمیاد نخوان پیش من . دختر به اطراف نگاه کرد قایق قایقران سرجای خودش بود . بسته بود به صخره ای که پر از جلبک های لیز بود . اما شنید که او را صدا زد . از پشت دور دریا نبود ، اینطرف تر و نزدیک بود . لبخندی گوشه لبانش نشست . تا به طرف صدا برگشت موجی بزرگ لبخند را از چهره اش زدود . دستان یخزده ی او بود که از لای امواج دیوانه دستان کرخت او را بی حس کرد .
امواج ، قایقران را با خود به ساحل آورده بودند . سرش همچنان روی شانه اش خم شده و خشکیده بود .
اثر ماه
شبها آسمان را نگاه می کنم
اگر ماه را نبینم
دلتنگ می خوابم !
دیشب هم نگاه کردم نبود
فقط انگشتی بر ابری سفید زده
روی ابر سیاهی امضا گذاشته بود .
حالا آن یک امضا هم نیست
به جای باران
اثر انگشتی جاری
بر بام ها و پنجره ها و خاک میبارد !
کاریکاتور ............... ماچقدر شبیه همیم !
.............. دلقک !
روزهای عید و شادی
مردم را می گریاند ،
روزهای عزاداری و اندوه
همه را می خنداند ،
تنها دلقک شهر ما !
داستان کوتاه : خراش
دخترهای جوان و زنهای روستا چنان می دویدند که انگار اتفاقی خاص افتاده است . برق پولک های لباسها و لچک هایشان از دور چشم را میزد . در آن تاریکی شب و در آن کوچه ی خاکی روستایی مثل ستارگانی بودند که در غباری غلیظ محو و دور می شدند . از سیم های تیر چراغ برق و در بالای در چوبی خانه ها لامپ های رنگارنگ زده بودند تا کوچه بیشتر روشن بشه . حنابندان داوود برادر مهرداد بود . مهرداد گفته بود : کار خیر داوود را زودتر روبراه کنین که خودم هم آرزویی دارم و بعد با نجابت خندیده بود . گوهر لبانش را گاز گرفته بود و زیر لب به دختر بزرگترش گفته بود : اینجوری نبود ! اون دختر چشم و گوشش را باز کرده . لعنتی .
جمیله آرام - آرام می رفت و از همه عقب مانده بود . چادر توری زرداری به سرکرده و طراوت بازوهای سفید لختش از زیر آن به چشم میخورد . حتی سیاهی و بلندی موهایش که تا کمرش می رسید دیده میشد . می گفتند از همه ی دخترهای آبادی زیباتر و با وقارتر است . دوستش همراهش بود . گفت : مهرداد میخواد رقص لزگی بکنه خوش به حالت . حالا ببین چطور همه ی دخترا غش می کنن و حسرت داشتن اونو می کنن . جمیله فقط خندید و دندانهای سفیدش از لای لبهای سرخش درخشش بیشتری یافت . فقط گفت : اون فقط برای من می رقصه . خودش گفت بهم . خواهی دید . دختر همسایه سرخ شد و از دستش کشید و گفت : د بیا زودتر ! الان شروع میشه ، عاشیق ها دارن ساز میزنن .
از وقتی گوهر فهمیده بود پسرکوچکترش به جمیله دل باخته ، چنان قشقرقی به پا انداخت که همه ی اهالی روستا باخبر شدند . رفت دم در خانه ی آنها و خط و نشان کشید که آب ما آبرودارها با شما بی آبروها به یک جو نمی رود . مگراینکه خون بپا بشه . من دختر یتیم میخوام چیکار ؟ با اون پدر علیل - ذلیلش ....
جمیله و مهرداد ، خانه هایشان روبروی هم و پنجره هایشان رو به هم بود . از آن روز به بعد چشمهای اهالی به آن دو خانه و رفتار و حرکات آن دو جوان دوخته شد . مهرداد که یکبار نیمه شب زیر پنجره دختر ایستاده بود و خواسته بود قانعش کنه باهم فرار کنند شوهر عصمت که نانوا بود و نیمه شبها سرکار میرفت به گوهر لاپورت داد و گوهر بازهم میان دو خانه ایستاد و فریاد کشید : هرکس پسرمو از من بگیره خانه اش را با بنزین به آتش می کشم . جمیله خیلی ترسیده بود و مهرداد دیگر در کوچه آفتابی نمی شد .
مهرداد رقصید و رقصید و دستهایش را چون صلیبی باز کرد و نگاهش را به نگاه جمیله که روی پشت بام همسایه ای بود دوخت . نفس ها با رقص او در سینه ها حبس شده بود و گوهر چشم از جمیله برنمی داشت اما نه مثل مهرداد ! خشمگین بود . زن همسایه بیخ گوش گوهر چیزی گفت . گوهر گفت : نذر کرده ام اگر شر این دختره از سر پسرم کم بشه روز عاشورا با قمه سرشو بزنه . از امام حسین کمک خواسته ام اینبار که این دو قلب را از هم جدا بکنه ایشااااله.....
زن همسایه گفت : شایدم زیباست از همه ، اما بی اصل و نسب داره . خوب نیست که ........... دختر زن همسایه مدتها بود به خانه گوهر می رفت و با خواهرهای مهرداد گرم گرفته بود . جمیله شنید و خودش را به نشنیدن زد . وقتی برمیگشت اشک پهنای صورتش را پر کرده بود همچنانکه عرق پهنای گردن مهرداد را .
دخترها و زنهای روستا چنان می دویدند انگار اتفاقی خاص افتاده است . همه چادر سیاه پوشیده بودند و در هوای سرد و سوزناک که برف هم می بارید به طرف تنها میدان روستا که مردها از صبح در آنجا جمع شده بودند می رفتند . همه جا علم های سیاه و سبز بسته بودند و دربالای طاق شکسته ی میدان روی پارچه سبزی با خط قرمز نوشته بودند : هل من ینصر .........
اسبی سفید در محاصره مردان شیهه می کشید و سرش را به تندی تکان میداد . ردایی سبز و قرمز روی اسب کشیده و پارچه هایی الوان از گردنش آویخته بودند . ماموران انتظامی در آن گوشه و این گوشه ی روستا ایستاده بودند و هشدار داده بودند کسی قمه زنی نکند .
جمیله پشت سر همه به آرامی راه میرفت و چادر سیاه توری به سر داشت . دوستش گفت : بیا زود بجنبیم . الان است که مهرداد روی سرش قمه را بزنه . نذر مادرشه . جمیله گفت : میدونم خودم ! گفته خواهد زد قمه رو . و رنگش پرید و سفید شد . دوستش پیشی گرفت و دوید طرف میدان و گفت : چرا اینجوری جیغ می کشند همه ؟ هنوز که برای شروع مراسم ساعتی مانده . جمیله گوهر را از دور دید که در بین مردان روستا خاک ها را بر سر میریزد و ضجه میزند . داد می کشید و می گفت : گفته بودم فقط یک خراش سطحی بزنه . دیدید که چطور سرش را از وسط شکافت . یا امام حسین جوانم از دستم رفت !
دوستش دوان - دوان و اشکریزان آمد و به جمیله گفت : زود باش برگرد ، جنازه ی مهرداد را بردن پاسگاه . گوهر ببینه تو را ، جرت میده از وسط .
آب در چشمهای جمیله خشکید . برنگشت ، رفت طرف میدان !
توصیه ی عاشورایی !
شبنامه
از آثار " وان گوگ " نقاش هلندی
حسین چه کسی بود؟
حسین ، بیشتر از آب ، تشنه ی لبیک بود اما افسوس که به جای افکارش ، زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین درد او را " بی آبی " معرفی کردند ...........................................
از : دکترعلی شریعتی
پناهنده ( داستان کوتاه )
سابقه نداشت " آیدا " صبح زود و تنها و بدون حضور پدر و مادرش به خانه ما بیاید . در آن موقع روز و از سرزده آمدنش تعجب کردم . تازه صبحانه ام را خورده بودم و برای رفتن به انجمن ادبی خودمو آماده میکردم . یک سری کار منزل هم داشتم که باید انجام میدادم و با خیال راحت تری میرفتم . فقط یک ساعت وقت داشتم .
با آغوش باز پذیرای وجودش شدم و هی بوسیدمش . گفت : خاله ! ولم کن . توهم مثل آدامس به آدم میچسبی . از آغوشم خودشو به زور بیرون کشید و گفت : امتحان فاینال دارم آمدم در آرامش خانه شما به درسهایم برسم . گفتم : کار خوبی کردی آمدی . اما چرا اینجا ؟ چیزی شده ؟ بهم بگو راستشو . گفت : خاله ! میشه یک کمکی به من بدبخت ! بکنی ؟
من چشمم به ساعت مچی ام بود و اون فهمید و گفت : نکنه میخوای جایی بری ؟ گفتم : ای ی ی ی ی .... آره میخوام برم انجمن ادبی . میدونی که امروز تو خونه نیستم . گفت : منو باش که به کی پناه آوردم . بعد با حالتی عصبی گفت : میشه به اون خواهرت بگی که یه خرده قدر منو بیشتر بدونه و طرف اون چلمن و ملخ را نگیره . ( منظورش از آن القاب ، خواهر کوچکترش بود )
گفتم : آخه چی شده واضح حرف بزن بهتر بفهمم . کتابشو توی بغلش فشار میداد و به اون طرف و اینطرف خانه نگاه میکرد . منم روی میز را دستمال می کشیدم ولی حواسم به اون بود ضمنا ......
: خواهرت ، تا ظهر که از مدرسه میاد خونه یکراست میره ولو میشه روی تخت و تا شب میخوابه . بدون اینکه ناهار درست کنه و به ما بچه هاش و شوهرش برسه . من بدبخت هم تا از دانشگاه میام خونه نه تنها باید ناهار گرم کنم باید جارو بکشم ، ظرف بشورم و گردگیری کنم . و بدتر از همه باید اطاق اون ملخ را هم مرتب کنم . اما هیچکس قدرمنو نمیدونه که هیچ ! میگن بذار راحت بخوابیم چرا آرامش خانه را به هم میزنی با ظرفها و جارو برقی و در و پنجره بازو بسته کردن ؟
دیگه خسته شدم و دلم نمیخواد حمالی آنها را بکنم . درسهایم واجبتره ، واسه همین آمدم اینجا .
گفتم : عزیز دل من ، مادر تو یک معلم دلسوزه و آنقدر که با بچه های کوچک کلنجار میره خسته میشه حتما . اما قول میدم سر فرصتی خوب با مامانت صحبت بکنم و سفارش کنم که قدر تو را بیشتر بفهمه . خوش به حالش که دختری مانند تو داره . تو که این همه کار بلدی ، قربانت برم دخترم ، اگر زحمت نیست ، تا من از جلسه برگردم ظرفهای منم بشور و همه جا را برق بنداز و به غذاهم سر بزن نسوزه و و و و و بذار یادم بیاد بگم . آره ! یه چیز دیگه . حتما و حتما سالاد درست کن که خودت هم زیاد دوست داری . و به ساعتم نگاه کردم و نشانش دادم که دیرم شده و باید تا یک ربع بعد آنجا باشم . آیدا تا دهانش را باز کند و حرفی بزند من پله ها را دو تا دوتا پایین میرفتم .
یک حرف و دو حرف !!
کسانی که خودشناسی می کنند ،
دوگونه دنیا خواهند داشت ،
همچنانکه کارهای روزانه خودرا انجام می دهند
در دنیای پر از صفا و آرامش درون نیز مستقرند ....................................
اگر .......... نبارد !
کابوس هایم تمام میشود !
انگار ...
ابرها ببارند اگر
آسمان را
آبی تر ترجمه خواهم کرد
اینبار !
اگر نبارند ابرها
اینبار هم
کابوس هایم ناتمام میشود !
انگار ...
ایام تاسوعا و عاشورا بر جان باختگان راه حق و رستگاری تسلیت باد .
یک نکته ی باریک تر از مو !
در آینه
نه حرفی
نه سخنی ...!
لبانم را دوخته ام
به سکوت دهانم .
نه نگاهی
نه گناهی ...!
چشم دوخته ام
به شکست ساده ی یک آینه .
شبنامه
کسی که از روی یک سنگ دوبار لیز بخورد ،
حقش هست هردو پایش بشکند !
تا به انتهای جاده دلتنگی برسم
پاییزی دیگر آغاز شده
و زمستانی !
پروفایل کبرا پورپیغمبر ( آذر )
ایمیل مدیر وبلاگ
آرشیو وبلاگ
» عناوین مطالب وبلاگ
» آبان ٩۳
» مهر ٩۳
» شهریور ٩۳
» امرداد ٩۳
» تیر ٩۳
» خرداد ٩۳
» اسفند ٩٢
» بهمن ٩٢
» آبان ٩٢
» تیر ٩٢
» خرداد ٩٢
» اردیبهشت ٩٢
» فروردین ٩٢
» اسفند ٩۱
» بهمن ٩۱
» دی ٩۱
» آذر ٩۱
» آبان ٩۱
» مهر ٩۱
» شهریور ٩۱
» امرداد ٩۱
» تیر ٩۱
» خرداد ٩۱
» اردیبهشت ٩۱
» فروردین ٩۱
» اسفند ٩٠
» بهمن ٩٠
» دی ٩٠
» آذر ٩٠
» آبان ٩٠
» مهر ٩٠
» شهریور ٩٠
» امرداد ٩٠
» تیر ٩٠
صفحات وبلاگ
» " مریض " - ( داستان کوتاه )
» داستان کوتاه ( هویت )
» فصل پنجم
» رو در رو
» رو در رو
» " انکار "
» خاک تربت
» بشر
مطالب اخیر
» ۱۳٩۳/۸/٤
» اطلاعیه برگذاری نمایشگاه نقاشی در تهران... دعوت از سوی یک هنرمند
» اطلاعیه ... دعوت از سوی یک هنرمند آذربایجانی ( ناهید برادران اسکندانی )
» ۱۳٩۳/٧/٢۳
» عکس از آقای حسن ذوالفقاری ...
» ۱۳٩۳/٧/٢۱
» دستور !
» ۱۳٩۳/٧/٢۱
» ۱۳٩۳/٧/٢٠
